Mianowicie w rozkojarzeniu zatokowo – przedsionkowym:

Mianowicie w rozkojarzeniu zatokowo – przedsionkowym: 1) w prawidłowym poza tym elektrokardiogramie stwierdza się dłuższe okresy P-P stanowiące wielokrotność dokładną (2-4-krotną) normalnych P-P, takiej dokładności me ma w innych niemiarowościach pochodzenia zatokowego; 2) ucisk na zatokę szyjną, pobudzając nerw błędny, wywołuje częstsze występowanie dłuższych odstępów p-p, natomiast wysiłek fizyczny przyśpieszając czynność serca może spowodować zniknięcie rozkojarzenia. Rozpoznać rozkojarzenie zatokowo-przedsionkowe można tylko w przypadkach miarowej czynności serca, ponieważ w niemiarowości zatokowej nie podobna z czasu trwania okresu p-p wnosić o stanie przewodzenia zatokowo-przedsionkowego. Zaburzenie przewodzenia śród przedsionkowego wywołuje zmiany dotyczące załamka P, mianowicie: 1) czas jego trwania jest wydłużony ponad 0,1 sekundy 2) załamek P jest już to dodatni, już to ujemny. W zaburzeniach przewodzenia przedsionkowo komoro wego krzywa elektrokardiograficzna zależy od stopnia zaburzenia. Najczęstsza postać objawia się: 1) przedłużeniem okresu P-Q ze średnich 0,10-0,18 sekundy do 0,2 i więcej sekund oraz 2) tym, że każda podnieta dochodzi do komór wywołuje pra widłowy zespół komorowy, jedynie nieco opóźniony. Częściowy blok przedsionkowo komorowy cechuje się w elektrokardiogramie tym, że: 1) czas trwania okresu P-Q jest jednakowo przedłużony przy każdej ewolucji serca lub jest coraz dłuższy 2) prawidłowo ukształtowany zespół komorowy QRS znajduje się tylko przy niektórych załamkach P. Dla periodyki Wenckebacha jest znamienne: 1) czas trwania okresu P-Q z każdą ewolucją serca jest coraz dłuższy 2) okresowy brak zespołu komorowego QRS po kilku coraz później występujących zespołach komorowych. [hasła pokrewne: gops jabłonna, emg badanie na czym polega, pimafucort maść ]